| Laatbloeier |
| 5 jun 2008 |
 |
En opeens was ik 36. Ja, ik weet het, ik zie er niet zo uit, maar ik ben het wel. Ik schrik er zelf ook van. Het zat er al aan te komen natuurlijk, maar op de een of andere manier verwachtte ik niet dat de tijd zo snel voorbij zou gaan. Ik kan de tijd nog aanraken dat ik op de middelbare school zat: de dagen waren trager toen, vol nieuwe ontdekkingen en ik … onzeker, slank, vol dromen over later. In ieder geval zou ik een geliefde hebben; zo’n Grote, waar ik voor zou willen sterven.
Vele kilo’s later, enkele illusies armer, met een carrièreswitch achter de rug en nog steeds vol dromen. Later is nu. Er is geen tijd meer te verliezen. Ik wil spelen in een film, stukken maken die spraakmakend zijn, goed kunnen leven van mijn kunst, een leven opbouwen met een liefde (zo naïef ben ik ook niet meer), reizen, en mijn 3 kinderen maken. Ok. 2 dan. Ook goed. In ieder geval, mijn biologische klok slaat zo hard dat ik doof word.
En wat doe ik hieraan? Ik loop hyperventilerend door mijn huis, verlies mezelf op het internet, en lig als een gespannen veer in bed. Nee, dat helpt. Ik maak me zorgen om mijn onvervulde verlangens, maar doe ogenschijnlijk niets of niet genoeg. Ik heb mezelf vastgezet in een tikkende klok. Daar is geen ruimte voor het hier en nu.
Het is een beetje de ziekte van deze tijd: door al die reality programma’s denkt iedereen dat hij in een klap een ster (Holland’s next top model, Idols) kan worden, geluk in de liefde kan hebben (Boer zoekt vrouw) of rijk kan worden (Peking Express, De Gouden Kooi). De aanloop naar geluk of succes verdwijnt uit beeld. De programma’s duren enkele weken, terwijl een professioneel zanger of model er normaal jaren overdoet om te komen waar hij is. De tijd is gekrompen. Geen wonder dat ik me slecht voel.
Zucht. Ik ben een laatbloeier. Dat moet ik accepteren. Als er iets in dit leven is wat ik moet doen, is het mijn pad volgen en niet dat van anderen. Ik kan alleen mijn dromen waarmaken door hard te werken. En met een beetje geluk kom ik er wel. Wanneer? Dat weet ik niet. Ik ga nu naar de sportschool, ik zit op rijles, zet de ongelukkig makende tv vaker uit, en lach. Omdat dat goed voelt. Nu.
|
|
|
| |