Canan Çalışkan
Het leven is voor Canan Çalışkan toch anders gelopen dan ze had gedacht. Zangeres worden en de wereld veroveren met haar liedjes was het grote plan. Het liep anders en vandaag de dag jongleert ze tussen een internationale fulltime baan, een echtgenoot, het moederschap en timmert ze aan de weg als freelance-schrijver. Na een periode van drie jaar heeft ze Damascus verruild voor Brussel. Zingen doet ze tegenwoordig in de badkamer: schrijven altijd en overal. SEN Magazine is haar podium: sit back, relax and enjoy the show.
 
 
 
Een kind in Gaza
13 jan 2009
Ze wordt wakker.
Ineens, zomaar.
Een gekrijs begint; een geluid dat ik niet kan herkennen omdat ik het nooit eerder heb gehoord.
Volle luier? Oorpijn? Honger?
Wat?

Ze kijkt me niet aan!
Ze blijft krijsen en huilen, schokkend, met dikke tranen.
Ik raak in paniek. Wat moet ik doen? Ze moet ophouden!
Het is niet vol te houden; ze huilt, ze schokt. Dat mag niet, dat kan niet.
Tien minuten later ligt ze na te schokken op het kussen waarop ik haar rustig heen en weer wieg.
Wat is het toch geweest dat haar zo overstuur maakte?
De lange reis van Amsterdam naar Damascus? Een nachtmerrie? Weer slapen op een ander bed; in een ander huis?

Dan flitsen ineens de beelden van Gaza voor mijn ogen voorbij.
En ik moet huilen, onbedaarlijk.
Wat maakt die kinderen minder waard dan de mijne?
Het enige verschil dat ik zie is de pech die zij hebben om daar te zijn geboren.
Geeft dat de rest van de wereld het recht om hen ten dode op te schijven?

Terwijl ik al in paniek raak van deze angstaanval van mijn dochtertje van 4 maanden; hoe verscheurd zijn de moeders die hun kinderen onder het puin van hun school vandaan hebben moeten halen. Hoe kapot zijn de vaders, opa’s en oma’s wanneer ze hun baby of kleinkind hebben moeten wikkelen in een wit laken om vervolgens in de koude grond te moeten laten zakken?

De dood past niet bij ze.
Hoe kan een mens nou accepteren dat een baby voorgoed zijn ogen sluit nadat hij 9 maanden in alle veiligheid heeft mogen groeien?

Zoveel vragen.
Een wereld vol met mensen maar niemand die de moed heeft om de juiste antwoorden te zoeken laat staan te geven!

Zij die de antwoorden denken te hebben kunnen toch evenmin verklaren waarom een onschuldige baby moet boeten voor onze zogenaamde beschaving?
Hoe komt het dat in een wereld zoals deze waarin tijd geld is en elke seconde telt just NU iedereen in slow-motion lijkt te denken alvorens ook maar over durven te gaan op concrete maatregelen?
Hoe kan het dat een relatief kleine groep mensen zo in de steek gelaten kan worden door zo een grote, machtige en rijke groep van mensen met dezelfde afkomst en religieuze achtergrond?

Maar de belangrijkste vraag blijft: Wat maakt het bloed van de moordenaars meer waard dan dat van de slachtoffers?
 
Meer van columns van:
Canan Çalışkan



Meer columns:
 
       
laatste reactie (5)
 
plaats een reactie
 
 
Sema

13 jan 2009 11:44

Wat daar aan de gang is, is voor iemand met gezond verstand niet te begrijpen of te verklaren. Wie, wat, waarom beslist dat dit allemaal moet gebeuren terwijl de wereld toekijkt.
Canan, je weet het op een super goeie en emontionele manier op papier te zetten. Het maakt in ons allemaal iets los. Het gaat om mensenlevens! Het komt ook dubbel hard aan als je de tv-beelden ziet met weerloze kindjes die amper gered kunnen worden en je zelf gezellig in een warm huis met je kind van 4 samen speelt met zijn lego en hem wilt beschermen tegen allerlei ellende...
Bekijk alle reacties
 
Naam *  
E-mailadres *    
Reactie *  
* verplicht veld
 
       

november 2007

Headlines

Spotlights

Interactive

Leisure

Women's Business

More SEN