| Jobhoppen (verschenen in Belgische Vacature) |
| 25 okt 2010 |
 |
Het schijnt dat in Denemarken jobhoppen een stuk gewoner is dan in Nederland. Wat dat betreft ben ik ook een soort Deense. Als freelancer kies ik heel bewust voor het 'onzekere'. Deze week weet ik bij wijze van spreken niet wat ik volgende week allemaal ga doen. Zo is mijn leven, en ik zou niet anders willen. Dat houdt mij scherp, flexibel, en nieuwsgierig. Veel mensen vinden het prettig om langere tijd hetzelfde werk te doen met een vaste groep collega’s, maar ik krijg alleen al bij de gedachte Spaans benauwd. De financiële onzekerheid doet mij ook niet zoveel. Ik heb een buffer voor een paar maanden en de rest? Ach, zo lang ik bereid ben om de mouwen te stropen....
En mocht het ooit mis gaan, dan heb ik er een rotsvast vertrouwen in dat er altijd wel mensen zullen zijn die mij willen opvangen. Zoals ik omgekeerd ook voor hen zou doen. Dat zal wel met mijn mediterrane achtergrond te maken hebben. Voor veel Nederlanders klinkt het in elk geval allemaal veel te eng. Die kiezen juist vaker voor de zekerheid. Niet voor niets hebben de Nederlanders een uitgebreid sociaal stelsel ontworpen dat diep verankerd is in hun samenleving. Ze hebben met elkaar afgesproken dat ze niet een op een, maar collectief en via de overheid voor elkaar zorgen. Vertrouwen op elkaar doen ze niet gauw. De Nederlandse arbeidsmarkt en de sociale zekerheid zijn in feite gebaseerd op wantrouwen. Daarom moet ook alles zo gedetailleerd worden vastgelegd in wetten, regelingen, CAO’s en contracten.
Het onderlinge vertrouwen tussen mensen dat Nederland mist, bestaat kennelijk wel in Denemarken. Daar beseffen werknemers dat elk arbeidscontract eindig is. Er bestaat wel een sociaal vangnet, maar anders dan in Nederland is dat niet niet onbeperkt. Om in de running te blijven moeten de Denen continu werken aan zichzelf en aan hun relaties. Zo houden ze zichzelf scherp. In Nederland zie je het omgekeerde. Daar moet de overheid de grootste moeite doen om mensen aan het werk te krijgen en te houden.
Dat uitgebreide sociale vangnet van Nederland kost heel veel geld en werkt in een aantal opzichten contraproductief. Veel potentiële werknemers blijven in een uitkering hangen, en vooral kleinere ondernemers durven nauwelijks banen te creëren. Doen ze dat wel, dan worden ze geconfronteerd met torenhoge sociale lasten en met een ontslagrecht dat in de praktijk meer een ontslagverbod is.
Nee, dan lijkt het Deense model mij ideaal. Ik vraag me af of het mogelijk zou zijn om het ook in Nederland in te voeren. Dat zou nog een hele klus worden, want het strookt niet bepaald met de Nederlandse mentaliteit. Misschien over vijftig jaar, maar momenteel zijn jobzekerheid en onafhankelijkheid nog heilig voor de Nederlander. Anders dan in Denemarken heerst er in Nederland een groot taboe op ontslagen worden of failliet gaan. Ik ben benieuwd, of de Nederlander ooit in staat zal zijn om zijn angst voor verandering opzij te zetten.
|
|
|
| |