|
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen. Het is best een raar verhaal namelijk. Vorig jaar ben ik heel even getrouwd geweest met een Turkse man waar ik al twee jaar verliefd op was. We zijn precies drie maanden getrouwd geweest. Het is nu een half jaar geleden dat hij mij heeft verlaten. De reden waarvoor hij een scheiding heeft aangevraagd is (volgens hem) dat ik hem en zijn familie niet gehoorzaam was. Ik moest namelijk altijd de hand van zijn moeder kussen, tijdens de maaltijden hen ‘bedienen’ en ik mocht de deur niet uit zonder dat zijn moeder het ‘ook’ wist. Dit accepteerde ik niet omdat ik dat niet van huis uit gewend was. De eerste maand na onze bruiloft ging het goed omdat zijn ouders toen in Turkije waren, maar toen ze terugkwamen barstte de hel los. Er zijn heel wat gesprekken over en weer tussen beide ouders geweest (mijn ouders vonden het belachelijke eisen, ik heb namelijk een liberale opvoeding gehad), maar de kloof tussen beide families werd alleen maar erger. Mijn man zei dat hij echt van me hield, maar niet genoeg om de waarden en normen van zijn ouders verstek te laten gaan. Sinds hij weg is, heb ik ook niets meer van hem gehoord. Ik kan het gewoon niet accepteren, zoveel pijn doet het. Ook hoor ik hier en daar dat zijn moeder blij is dat hij is gescheiden. Ik begrijp dat niet: een huwelijk is toch niet voor 3 maanden, zo snel kun je het toch niet opgeven? En waarom koos hij niet voor mij?
Dit is inderdaad een heftig verhaal, ik vind het heel vervelend voor je. Je trouwt om samen gelukkig te zijn, jullie wittebroodsweken waren niet eens voorbij. Maar toch zie ik het allemaal niet zo somber voor je in, ik zal je proberen uit te leggen waarom. Je hoeft het niet met me eens te zijn, maar dit is mijn visie:
Jullie zijn getrouwd omdat jullie verliefd waren, maar jullie hebben nog nooit samen gewoond. Op het moment dat jullie voor elkaar ‘kiezen’ ontstaan er problemen, voornamelijk met zijn familie. Je hebt gelijk als je zijn eisen allemaal niet hoeft te accepteren, je bent volwassen genoeg om zelf keuzes te maken. Maar nu ga ik misschien iets zeggen wat je me niet kwalijk moet nemen, want het komt best hard aan als je nog van iemand houdt: HIJ IS HET JE NIET WAARD.
Een man hoort altijd, wat er ook gebeurt, vierkant achter zijn vrouw te staan. Dat is mijn mening. En een vrouw natuurlijk ook achter haar man. Dat is het erewoord dat je geeft wanneer je besluit samen door het leven te gaan. Dit zou dan vooral ook in het openbaar moeten te zien zijn. Hij zou aan iedereen moeten laten zien dat niemand aan zijn vrouw kan komen. Zijn vader niet, en zijn moeder ook niet. De bedoeling van een huwelijk is dat je een team bent en altijd op elkaar kunt rekenen. Natuurlijk maak je wel eens fouten, maar dan moet je het er samen over hebben en samen een oplossing zoeken. Niet verwijten maken en vervolgens weglopen. Daarmee loopt hij weg van zijn verantwoordelijkheden jegens jou en jegens zijn huwelijk. En daarom is mijn enige troost voor jou: wees blij dat je al heel snel hier achter bent gekomen, want als hij dit één keer doet, zal hij het vaker blijven doen.
Een andere factor waar je goed over moet nadenken is: zijn moeder. Zij heeft blijkbaar zo'n grote invloed op jouw ex-man, dat ik haast zou denken: wees blij dat je er nu niet meer mee te maken hebt. Een schoonmoeder die zich overal mee bemoeit, kan echt heel vervelend zijn. Alsof je met z’n drieën bent getrouwd. Vooral als je man, haar zoon dus, continu partij voor haar kiest. Zo zal zij dus nooit met de feiten op de neus worden gedrukt: namelijk dat er nu in zijn leven een nieuwe, en heel belangrijke, vrouw is.
Daarnaast vind ik het erg raar dat zijn moeder blijkt te zeggen dat hij gelukkig is gescheiden. Een ouder hoort een voorbeeldrol te hebben. Ikzelf zou als moeder nooit blij kunnen zijn wanneer mijn kind zou scheiden, wat de reden daarvan ook zou mogen zijn!
Al met al, wil ik tegen je zeggen dat het inderdaad allemaal heel vervelend en raar is, maar als ik jou was zou ik echt geen minuut langer treuren. Echt niet. Je bent een intelligente meid die niet met zich laat sollen. Je weet duidelijk waar je mee bezig bent en waar je voor staat. Voor mij is dit natuurlijk allemaal makkelijk gezegd, want ik spreek vanuit mijn ratio. Jij bent er nog emotioneel bij betrokken, dat is niet meer dan logisch. Maar neem maar van mij aan dat het leven altijd vol verrassingen zit. Op het moment dat je denkt er niet meer uit te komen, dient zich weer een mooie kans aan. En jij bent slim genoeg om die te zien.
|