| Terug Thuis |
| 13 okt 2007 |
 |
Daar zit ik dan in de trein. Mijn wekker ging om 04.45 vanmorgen en heb om 5.53 de trein naar Utrecht genomen. Het is vroeg, veel te vroeg. Vandaag ben ik weer zo'n 6 uur aan t reizen heen en weer (zoals iedere dag) om naar school te gaan. Daar zit ik en ik denk. Dit voelt als terug bij af....voordat alle glitter en glamour begon, ging ik iedere dag met mijn ov-kaartje en boterhammetjes met de bus,trein,trein, bus en terug. Ik lees de oude vertrouwde krantjes met nieuws...jeetje wat lang geleden dat ik weer eens up-to-date met de gebeurtenissen in de wereld bezig was....wat lang geleden dat ik weer in een samenleving woonde waar moslim zijn zo'n (onnodige) stribbelingen met zich mee brengt...boze ingezonden brieven, vooroordelen, Hirshi ali terug in Nederland, hoogblonde Wilders kijkt me aan vanuit de rechter pagina...alles komt weer even naar boven. Ook de opluchting en vrijheid en positieve energie die ik in Istanbul voelde. Het leven van een genietend modelletje maakt weer plaats voor een hard werkende studente die vooral weer helemaal bezig is met het leven, de situatie nederland, de politiek, een stem voor moslims (moslims die een positieve kijk hebben op het leven en samenleving zoals ik). Mijn hoofd draait weer op duizend toeren, ik sta met beide benen op de grond. Maar ondanks dat zit ik met een gemend gevoel. Onbeschrijfelijk. Ik dacht dat ik in Istanbul de tijd heb genomen om na te denken wat ik wil in mijn leven maar nu ik er bij nadenk en er op wordt gewezen dat ik 'verschillend' ben en zoveel wil in mijn leven (voor mezelf en voor anderen) raak ik weer helemaal in de war en kan ik weer opnieuw beginnen. Gelukkig heb ik komend half jaar nog iedere werkdag 6 uur reistijd om over mijn leven na te denken. Maar mijn ogen voelen zwaar aan en ik zie langzaam in de verte de zwart witte koeien plaats maken voor dat prachtig water, die prachtige Bosphorus.
|
|
|
| |