| Weer terug met beide benen op de grond |
| 31 mei 2007 |
 |
Eindelijk lijk ik een beetje gewend te zijn aan mijn huidige leven en kijk ik weer om me heen. Ik vind mijzelf een hele sociale persoonlijkheid en interesseer me voor allerlei dingen. New York is de plek voor nieuwsgierige mensen. Er valt hier zoveel te ontdekken en te doen. Maar de afgelopen tijd kon me dat gewoon niet meer boeien. Ook heb ik de afgelopen tijd maar een zeer beperkt groepje mensen gezien. Dat is ook erg ongewoon voor mij. Gewoonlijk houdt Wim mijn sociale leven maar moeilijk bij.
Het begon met: 'schat, ben een paar dagen te laat.' Daarna: 'schat, ben al een weekje te laat. Zullen we dan maar?' Zelfs het besluit om DE test te doen was dubbel. Wilde ik het wel weten? Wat als uitslag positief was? Maar wat als uitslag negatief zou zijn? Ik voelde allemaal tegenstrijdige gevoelens opkomen.
En ja hoor, daar gingen we. Ja, inderdaad we, want ook al zit Wim in Nederland en ik in New York, hij wilde er per sé bij zijn. Achteraf gezien heel komisch: telefoon op de luidspreker, in de badkamer, plassen op een vloeitje, en dan gezamenlijk aftellen.
Uitslag: positief.
Wim reageerde gelijk enthousiast: 'Gefeliciteerd lieve schat, je bent zwanger.' Ik moest hem gelijk corrigeren natuurlijk: 'Schat, we zijn zwanger. Wim: 'Nee, jij bent zwanger en ik word papa.' Tot vandaag de dag hebben we deze discussie.
We zijn er allebei heel erg gelukkig mee. Maar met dit geluk komen tegelijkertijd allerlei zorgen: hoe moet het met werk, Shanghai, we hebben een groter huis nodig etc.
De eerste paar weken heb ik bij het minste geringste moeten huilen. Nadat ik een boekje over zwangerschap had gekocht zag ik alleen maar gevaren op straat: de uitlaatgassen, de rokende mensen, verf lucht etc. Ook vroeg ik me constant af of ik wel een goede moeder zou zijn. Zal ik mijn kind voor de nare dingen van het leven kunnen behoeden. En wat nou als ik faal?
Gelukkig ben ik daar nu overheen en geniet ik van mijn zwangerschap. Dat komt ook grotendeels door mijn ouders. Toen ik al deze zorgen met mijn moeder deelde en natuurlijk weer aan het huilen was heeft ze me streng toegesproken. Ik moest er maar van genieten, het was Gods gift, en God zou ons er wel bij helpen. Trouwens over werk hoefde ik me helemaal geen zorgen te maken, want mijn ouders staan rotsvast achter ons en ze komen wanneer en netzolang als wij willen. Het was alsof er een enorme last van mijn schouders viel. Ik ben ze zo dankbaar voor de steun. Het betekent zoveel voor me. Nu gaat het allemaal goedkomen. |
|
|
| |