| Als je het over de duivel hebt... |
| 11 jun 2007 |
 |
Zo zie je de liefde als iets geweldigs, dan weer als beangstigend en weer een tijdje later realiseer je je dat je zoveel mis kan lopen als je de angst laat overheersen. Natuurlijk heb ik – om tot deze conclusie te komen – eerst eens goed met een vriendin gesproken. Zij heeft sinds een half jaar een relatie en zij herkende iets van mijn verhaal. Zij had met haar vriend ervaren dat hij in het begin ook wat dubbele signalen afgaf. 'Dan weer was hij heel aanhankelijk en dan weer liet hij dagen niets van zich horen. 'Ik heb hem toen wel die ruimte gegeven, maar tegelijk heb ik voor mezelf wel een soort deadline gesteld, want ik wilde niet in die onzekerheid zitten.' Ik kende haar verhaal allang, maar het was goed dat zij het nog eens onder mijn neus wreef. 'Bel hem op,' zei ze. 'Ja, dat heb ik al geprobeerd, maar ik krijg zijn voicemail.' Ze dacht weer na. 'Je moet ook niet desperate overkomen. Wacht nog maar een dag.' Eigenlijk wilde ik helemaal niet zo lang wachten, maar ja... Ik had het min of meer verknald. 'Nee, ik denk dat ik wacht tot hij me weer belt.' Zei ik een beetje nerveus, want het kon natuurlijk dat Dani helemaal niet meer zou bellen. Uit het niets, terwijl wij nadachten, stond er opeens iemand aan onze tafel. 'Hoi,' hoorde ik een stem zeggen. Ik keek op en wie stond daar? Het was net een filmscene. 'Hey,' zei ik overdreven spontaan en vooral verbaasd.Ik stond op en wilde hem groeten met een kus, maar ik durfde niet. Hij waarschijnlijk ook niet, of misschien was hij nog steeds een beetje boos, dacht ik. 'Eh.., dit is Michelle, kom je erbij zitten of moet je...' Ik keek mijn vriendin aan en zij keek naar mij alsof ze wilde zeggen: 'als je het over de duivel hebt...'
'Kom erbij zitten,' zei ik een beetje dwingend. Ik moest lachen, vooral om mezelf, een vreemde zou heel goed in de gaten hebben dat ik bloednerveus was. Ik gaf hem mijn stoel en schoof bij Michelle aan op het bankje. Mijn onrust werd omgezet in een kriebelend gevoel. Ik voelde een soort blijdschap door mijn lichaam gaan. Hij keek naar me, alsof we samen aan tafel zaten. Blijkbaar had Michelle dat ook door, want ze zei ineens: 'Ik ga even naar het toilet.' Ik wilde niet dat ze wegliep, want nu moest ik de confrontatie aan, dacht ik. 'Eh, ik heb nog geprobeerd je te bellen, maar ik kreeg je voicemail en...' Hij lachte en zei: 'het toeval wil dat wij elkaar weerzien, denk je niet?' Hij greep mijn hand die op tafel lag en hij gaf me een handkus. Ik werd heel verlegen en ik kon niets meer uitbrengen.
|
|
|
| |